تدوین قوانین بهینه بهره برداری از سد زاینده رود به کمک ماشینهای بردار پشتیبان

همواره بهره برداری بهینه از مخازن سدها از جمله مسائل بهینه سازی پیچیده ای است که به دلیل دخیل بودن فاکتورهای متعدد، به یک مدل بهینه سازی بزرگ با قیدهای متعدد می انجامد که اجرای این مسأله بزرگ بهینه سازی در کنار انتخاب روش حل، با مشکل زمان اجرا مواجه است و این موضوع پویایی و کارایی این مدل ها را به شدت محدود می کند. استفاده از هوش مصنوعی و به طور خاص ماشین های بردار پشتیبان، می تواند مشکلات مذکور را برطرف نماید و در این راستا در تحقیق حاضر به پیش بینی عملکرد بهینه مخزن سد زاینده-رود با توجه به تأثیر متقابل عرضه آب در بالادست و پائین دست مخزن در بخش های شرب، صنعت و کشاورزی و حجم ذخیره اولیه مخزن پرداخته شده و با تدوین قوانین بهره برداری با استفاده از ماشین های بردار پشتیبان میزان بهینه آب خروجی از مخزن و انتقال به منطقه نجف آباد طوری تخمین زده میشود که حداقل اثرات منفی بلند مدت (در یک افق 20 ساله) را بر عملکرد سیستم حوضه آبریز به همراه داشته باشد.